Sprostowanie i odpowiedź prasowa, Bogusław Kosmus

Czym różni się sprostowanie prasowe od odpowiedzi prasowej? Czy sprostowanie prasowe jest tylko instrumentem reakcji na nieprawdziwą informację podaną w materiale prasowym? Czy może jest ono także środkiem prezentacji własnego stanowiska wobec wiadomości, która pojawia się w prasie? W jakiej sytuacji redaktor naczelny może odmówić publikacji sprostowania prasowego?

Odpowiedzi na te i inne pytania udziela rozprawa „Sprostowanie i odpowiedź prasowa” Bogusława Kosmusa, opublikowana w serii „Monografie prawnicze” wydawnictwa C. H. Beck. Jest to pierwsza w Polsce monografia dotycząca aspektów prawnych sprostowania i odpowiedzi prasowej od czasu uchwalenia ustawy o prawie prasowym w 1984 roku. Wcześniej zagadnienia te omawiano pobieżnie przy charakterystyce różnych problemów prawa prasowego. Praca Bogusława Kosmusa jest analizą dogłębną i szczegółową, dokonaną z punktu widzenia prawnika - specjalisty i praktyka w zakresie dziedziny ochrony dóbr osobistych, prawa prasowego i własności intelektualnej.

Konstrukcja monografii „Sprostowanie i odpowiedź prasowa” przywodzi na myśl rozprawę doktorską (i zapewne nią właśnie jest, chociaż nigdzie nie zostało to napisane wprost). Obszerny wstęp tłumaczy wybór tematu monografii oraz opisuje jej strukturę. W początkowych rozdziałach autor charakteryzuje instytucję sprostowania prasowego i jej pochodzenie, ukazuje jej miejsce w modelach prawnych stosowanych w innych państwach, prawie międzynarodowym oraz porusza zagadnienia transgraniczne, związane z dostępnością polskich mediów w innych krajach i mediów zagranicznych w Polsce.

Najbardziej obszerna część publikacji Bogusława Kosmusa opisuje miejsce sprostowania w systemie prawa polskiego, ukazując wzajemne zależności tej instytucji z innymi elementami systemu (takimi, jak na przykład Konstytucja RP, prawo autorskie czy ustawa o radiofonii i telewizji). Następnie wyczerpująco zostają omówione poszczególne elementy i funkcje sprostowania, a także stawiane przed nim wymogi prawne, dotyczące jego treści i formy. Kolejna część rozprawy dotyczy tej części procesu publikacji sprostowania, w której swój udział ma redaktor naczelny. Na koniec autor przedstawia procedury sądowe, zarówno pod kątem obowiązujących regulacji prawnych, jak też praktyki.

Monografia „Sprostowanie i odpowiedź prasowa” może służyć naukowcom, którzy interesują się problematyką prawa prasowego, czy też być wykorzystywana jako podręcznik akademicki na zajęciach z prawa prasowego dla przyszłych dziennikarzy i specjalistów public relations. Dla prawników specjalizujących się w prawie prasowym będzie miała dodatkowo wymiar praktyczny. Praktykowi public relations może natomiast służyć do pogłębienia wiedzy związanej z aspektami prawnymi sprostowania i odpowiedzi prasowej – o ile tylko będzie on w stanie poradzić sobie ze słownictwem specjalistycznym i terminologią prawniczą.