3 tys. lobbystów w brytyjskim parlamencie, 12 tys. w Waszyngtonie, 15 tys. w Brukseli, a u nas – tych oficjalnych – raptem 20. „Prawdziwy lobbing nie odbywa się jednak na korytarzach sejmowych, tylko m.in. w pracach podkomisji, gdzie ci zarejestrowani wstępu nie mają, za to licznie przychodzą tam lobować różnej maści eksperci” – czytamy w Dzienniku Gazecie Prawnej.
Sylwia Czubkowska przekonuje, że spotkać w Sejmie zarejestrowanego lobbystę z charakterystyczną czerwoną plakietką to „wydarzenie”. Potwierdza to analiza przygotowana przez Kancelarię Sejmu, z której wynika, że przez cały 2012 rok do posłów starało się dotrzeć zaledwie 52 lobbystów reprezentujących 30 zarejestrowane podmioty. W sumie lobbyści uczestniczyli przez cały ten okres w 39 posiedzeniach komisji sejmowych, z czego najczęściej, bo 24 razy, komisji zdrowia. „Lobbing w Polsce to głównie sfera kontaktów nieformalnych” – czytamy w dzienniku. Oficjalnie zarejestrowani lobbyści nie są zadowoleni z uprawnień, jakie mają – chcą zmiany ustawy i zgłaszają wnioski. Popiera je posłanka PO, Julia Pitera, której zdaniem praca lobbystów bez możliwości udziału w podkomisjach jest „fikcyjna”.
Podobną dyskusję można było usłyszeć w audycji „EKG” radia Tok.fm. Zaproszeni goście (Andrzej Arendarski, Maciej Grelowski, Ryszard Petru) zgodnie stwierdzili, że „sprawa lobbingu w Polsce postawiona jest na głowie, obarczona jakimś odium niechęci społecznej, wręcz podejrzliwości natury kryminalnej”. Podczas gdy w lobbingu jako takim „nie ma nic zdrożnego, pod warunkiem, że jest oficjalny, a lobbysta z otwartą przyłbicą mówi, w czyim interesie występuje i jakie to daje korzyści dla tego, kogo reprezentuje i dla szerszej społeczności”. Dla porównania – stwierdzili rozmówcy Tadeusza Mosza – w USA lobbing jest „potęgą” i tam liczą się z nim politycy. U nas natomiast „polityk, jeśli tylko może, unika spotykania się z kimkolwiek”, by nie być posądzonym przez media o nieetyczne działania czy korupcję. (es)
