Nudno jak w polskiej polityce?

Nudno jak w polskiej polityce? od kilku tygodni z zainteresowaniem obserwuję sytuację na polskiej scenie politycznej i dochodzę do wniosku, że tak nudno dawno już nie było. patrząc na to, co się obecnie dzieje można tylko współczuć publicystom, którzy muszą coś napisać – a tu nie ma, o czym. no bo ile razy można stawiać pytanie: czy kampania będzie brutalna? czy wygra ją komorowski? itp. z tej przyczyny do miana wielkich kampanijnych „wydarzeń” urastają epizody: słowa czy zdarzenia, które w normalnej sytuacji przeszłyby bez większego echa. takim faktoidem stała się w tych dniach wypowiedz bronisława komorowskiego, który dziękując premierowi tuskowi za „szalik zwycięstwa” miał: „obrazić poznaniaków i krakusów, oskarżając ich o skąpstwo”. do takiej konstatacji doszedł m.in. marek migalski, europoseł pis.do jakich jeszcze wniosków dochodzi? „w swoim charakterystycznym stylu żartowania zdołał w ciągu paru sekund odebrać sobie setki tysięcy głosów. sztab komorowskiego drży chyba na samą myśl o kolejnych występach swojego kandydata – co się pojawi, to zalicza kolejną wtopę. trzeba było widzieć minę donalda tuska – przerażenie połączone ze wściekłością” – napisał na swoim blogu dr migalski. panie deputowany – rozumiem, że byt określa świadomość, że komorowski nie jest pana kandydatem, ale bez przesady, a tym bardziej emocji. „setki tysięcy głosów”, „sztab drży na samą myśl o kolejnych występach” – pan sam chyba sam w to nie wierzy. no ale…. nie chcę rozwodzić się tutaj na temat „wojny domowej” czy „walki między dobrem i złem” – kiedyś historycy dojdą zapewne do tego, kto zaczął i na jakich polach rozgrywały się największe bitwy tego konfliktu. czy ktoś pamięta jeszcze o tym, że kiedyś – bardzo, bardzo dawno temu – czyli w 2005 r. miał nami rządzić po-pis? wracając do meritum, panu doktorowi m. migalskiemu, jak i szanownym czytelnikom tego felietonu chciałbym przypomnieć o tzw. efekcie ottingera, który w marketingu politycznym oznacza tworzenie wizerunku „na siłę”, tj. wizerunku wyimaginowanego, który nie ma żadnego odzwierciedlenia w rzeczywistości. w 1970 r. r. l. ottinger, z ramienia partii demokratycznej, stanął do walki o fotel senatora usa. specjaliści od wizerunku, stworzyli w mediach jego sylwetkę jako energicznego mówcę, doskonałego organizatora i świetnego polityka – osoby godnej bycia mężem stanu. jednak podczas spotkań na żywo z kontrkandydatami oraz samymi wyborcami okazało się, że r. l. ottinger w rzeczywistości nie jest zbyt pewny siebie, apatyczny i w dodatku słabo radzi sobie z wystąpieniami publicznymi. w rezultacie rywalizację o miejsce w senacie przegrał. co ma senator ottinger do polskiej polityki anno domini 2010?patrząc z tego punktu widzenia na wspomnianą wyżej – jak to określa m. migalski – „wtopę” bronisława komorowskiego, można by rzec, że nie zmienia ona w niczym jego wizerunku, bo przecież: „żartował w swoim charakterystycznym stylu”, że raz jeszcze odwołam się do słów pana posła. tym samym szansa na to, że straci tysiące głosów w wielkopolsce czy w małopolsce są raczej bardzo niewielkie.inaczej sytuacja wygląda w przypadku jarosława kaczyńskiego. jego sztab, który jak zapewnia prasa, w pełni kontroluje jego wizerunek, ma większe powody do obaw. nie da się bowiem ukryć, że kandydat na prezydenta j. kaczyński to zupełnie inna postać niż znany wszystkim j. kaczyński – prezes pis.a ten zabieg był już „testowany” przez jego doradców na początku 2009 r. „polityka miłości” głoszona przez „aniołki kaczyńskiego” – trwała tylko dwa miesiące. lider pis nie wytrzymał, mimo iż w tvn (11.02.09 r.) mówił: „ja się nawet chyba zmieniłem. doszedłem do wniosku, że w polsce, w życiu publicznym, dzieje się coś bardzo niedobrego (…) i ja postanowiłem dać szansę na zakończenie tego stanu i nie obniżać poziomu naszego życia publicznego, które nie jest na poziomie himalajów. zaryzykowałem. i dostaję sygnały, że ta zmiana została przyjęta (…) pani mnie pyta o wydarzenia z przeszłości. jeszcze raz powtórzę, używając określenia, które z mojej strony politycznej rzadko było używane pozytywnie. to zostało odkreślone grubą kreską”. decydująca dla odejścia od „polityki miłości” okazała się wówczas sejmowa debata nad ustawą o finansowaniu partii politycznych. na wystąpienie d. tuska, który mówił o „festiwalu hipokryzji” ze strony pis-u, j. kaczyński zareagował w sposób ostry i bezkompromisowy. „wystąpienie pana tuska było bezczelne i nikczemne” – mówił. w tej kampanii premier tusk jeszcze tak naprawdę głosu nie zabrał… co się wówczas stanie?mam nadzieję, że publicyści i komentatorzy będą mieli w końcu, o czym pisać. wojciech k. szalkiewicz.